almenningssalerni liföi af og gera mä räö fyrir aö margir hverjir sem hafa heimsött Berlin se J)aö lengur minnisstaeöara heldur en Charlottenburger höllin eöa Museumsinsel (Safhaeyjan).

Vegna J)ess aö ä Jjessakrä, sem er auöveldast aö hugsa ser sem einskonar samanbland af draugalest og furöuhlutasafhi, koma margir feröamenn, en auövitaö lika margir Berlinarbüar,

sem lita ä „Salerniö“ sem sina uppähaldskrä. I>aö er ekki undarlegt, enda hefur hün veriö starfraekt i 40 är, eöa hälft lifskeiö.

Aögangurinn inn i J>etta örölega salerni er kvalafullur. I>egar maöur er kominn framhjä dyraveröinum faer maöur ä sig heljarmikla vatnsbunu og heitur vindur, sem streymir upp ür gölflinu,

feykir pilsunum upp ä ösiölegan hart. Strax til haegri biöa dyrabür med allskyns hryllingsdyrum, sem koma til meö aö valda allmiklum hröpum og öskrum:

Fuglaköngulö, graeneöla og kyrkislanga. Kannski {>aö alversta sem biöur manns er stripihneigöarmaöur (Exhibitionist) -f>ö svo aö hann se öekta-

sem opnar stööugt frakkann sinn og synir risandi plastiktippiö üt ä gang.

>egar inn er komiö heldur j)etta äfram i sama dür. I>ar lyftast borö upp til lofts, barstölar detta um koll, dükkur lemja meö hömrum aö ofan ä höfuö gestanna.