Ήταν η πρώτη γιορτή των Χριστουγέννων το 1971, όταν δωρήθηκε στο Βερολίνο το μαγαζί „KloIII – Τουαλέτα ΙΙΙ“. Τα άλλα δύο μαγαζιά – αρχικά στην Hauptstraße και στην οδό Nestorstraße – έχουν κλείσει εδώ και πολύ καιρό. Μόνο το τελευταίο μαγαζί για ανακούφιση της σωματικής ανάγκης έχει επιβιώσει και είναι πιθανόν να αφήσει πιό δυνατές εντυπώσεις σε μερικούς επισκέπτες του Βερολίνου από το Ανάκτορο του Σαρλότενμπουργκ ή το Νησί των Μουσείων. Και αυτό επειδή το μαγαζί αυτό, το οποίο μπορεί να το φανταστεί πολύ απλά κανείς σαν ένα μείγμα από τραινάκι του τρόμου και θάλαμος με αξιοπερίεργα πλάσματα, το επισκέπτονται οι τουρίστες, αλλά και πολλοί Βερολινέζοι, οι οποίοι θεωρουν το „Klo“ ως το σταθερό τους στέκι. Κανένα θαύμα, 40 χρόνια, μισή ζωή.
Η είσοδος στο „μέρος“ είναι οδυνηρή. Αφού περάσει κανείς τον πορτιέρη, τον υποδέχεται αμέσως ένας ψεκασμός με πίδακα νερού, και θερμός αέρας από το έδαφος ανασηκώνει τις φούστες σε άσεμνο ύψος. Αμέσως δεξιά υπάρχουν τεράρια με διάφορα πανάσχημα ζωύφια για αναπάντεχα τσιρίγματα: μία ιπτάμενη αράχνη, ένα ιγουάνα, ένας βόας συσφιγκτήρ. Και στο τέλος όλων αυτών των ασχημιών ανοίγει το παλτό του ένας – ευτυχώς ψεύτικος – επιδειξίας και τεντώνει το όργανό του σε στύση στον διάδρομο. Στο εσωτερικό του μαγαζιού οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Τραπέζια πετάνε στον αέρα, σκαμπώ πέφτουν, κούκλες χτυπάνε με σφυριά τους πελάτες από το ταβάνι στο κεφάλι.
Μεταξύ άλλων, σπάνε σταλακτίτες με πολύ θόρυβο και πέφτουν στο έδαφος, κεραυνοί στο μαγαζί και στα ηχεία ακούγεται ο ήχος από κάποιον που ξερνάει τα σωθικά του. Πολλές ιδέες για ένα σπάνιο χώρο „ανακούφισης της σωματικής ανάγκης“. Ναι, δεν είναι τυχαίο ότι το μαγαζί συνεχίζει να υπάρχει ακόμη μετά 40 χρόνια!!!

Τραβάμε το καζανάκι καθημερινά από τις 19:00 (7 μμ)!